انواع کودک آزاری در نظام آموزشی کشور

کودک آزاری را می‌توان به ۳ بخش جنسی، جسمی و عاطفی تقسیم کرد که معمول ترین نوع تقسیم بندی کودک آزاری می‌باشد/ نوع دیگر از کودک آزاری، اذیت و آزار جسمی کودکان در نظام آموزشی کشور است. سال ها قبل این نوع از کودک آزاری به عنوان یکی از شرایط مرسوم کلاسداری شناخته می‌شد و معلمان آزاد بودند با توجه به امکانات در دسترس که عموما خودکار و یا خط کش بود و در نهایت بااستفاده از ضربات دست ، دانش آموزان را تنبیه کنند/ نوع دیگر از کودک آزاری که شاید به سبب پنهان بودن عواقب و پیامدهای آن، توجه چندانی به آن نشده است کودک آزاری عاطفی در مدارس و نظام آموزشی ما بوده است. توقعات بالای والدین از دانش آموزان، معیارهای اشتباه برای شناسایی پتانسیل های کوکان و سیستم آموزشی بیمار ما، همه و همه در آزار و اذیت روحی و روانی فرزندان این سرزمین نقش دارند/ والدین یا معلمی که دانش آموزی را به دلیل نمره پایین در فلان درس تحقیر می‌کند، مدیر یا ناظمی که دانش آموزی را به دلیل دیر رسیدن به مدرسه در کنار همکلاسی هایش خرد می‌کند و هزاران مورد دیگر از این قبیل رفتارها نشان از وجود نوعی کودک آزاری سیستماتیک در نظام آموزشی کشور دارد/ به وجود آمدن مدارس استعدادهای درخشان و تیزهوشان، و جداسازی عده ای از دانش آموزان به عنوان تیزهوش از عده ای دیگر نیز به نوعی کودک آزاری محسوب می شود/ اذیت و آزار عاطفی کودکان همچون آزار جسمی و جنسی عواقبش قابل مشاهده بر جسم کودکان نیست اما قطعا تاثیرات مخرب بسیاری بر روح و روان این کودکان دارد که دوره ای بسیار طولانی تر را برای درمان می طلبد

هنگامی که صحبت از کودک آزاری می‌شود بدون تردید نگاه ها به سمت کودک آزاری جنسی معطوف می‌شود. مسئله ای که بعد از اتفاقات اخیر تا حدود زیادی به موضوع اصلی جامعه ما تبدیل شده بود.

کودک آزاری جنسی قطعا هولناکترین و بدترین شکل از اشکال مختلف کودک آزاری می‌باشد اما تنهاترین نوع آن نمی‌باشد. در ادامه ضمن تعریفی از کودک آزاری، به انواع آن و مصادیق هرکدام در نظام آموزشی کشور اشاره خواهم کرد.

والدین یا معلمی که دانش آموزی را به دلیل نمره پایین در فلان درس تحقیر می‌کند، مدیر یا ناظمی که دانش آموزی را به دلیل دیر رسیدن به مدرسه در کنار همکلاسی هایش خرد می‌کند و هزاران مورد دیگر از این قبیل رفتارها نشان از وجود نوعی کودک آزاری سیستماتیک در نظام آموزشی کشور دارد  کودک آزاری شامل رفتاری است که توسط افراد دیگر، خصوصا بزرگسالان نسبت به کودکان صورت می گیرد و به نوعی به سلامت جسمی و روانی کودکان آسیب می زند. البته باید به این نکته نیز توجه داشت که رفتارهایی به عنوان کودک آزاری شناخته می‌شوند که ارادی باشند نه تصادفی ؛ برای مثال نقص عضو یک کودک در اثر سانحه تصادف کودک آزاری محسوب نمی‌شود.

کودک آزاری را می‌توان به ۳ بخش جنسی، جسمی و عاطفی تقسیم کرد که معمول ترین نوع تقسیم بندی کودک آزاری می‌باشد. همان طور که در ابتدا به آن اشاره شد کودک آزاری جنسی بدترین نوع از کودک آزاری محسوب می‌شود و در هیچ جامعه و مذهبی هیچ گاه اجازه داده نمی‌شود که در مدارس و آموزشگاه ها فرزندانشان تحت آزار جنسی قرار بگیرند.

این مسئله بدان معنی نیست که در نظام آموزشی ما هیچ گونه آزار جنسی رخ نداده است بلکه به معنی آن است که این نوع از کودک آزاری در نظام کشور رسمیت ندارد و اگر مواردی نیز اتفاق افتاده است ناشی از تخلف و اشتباه شخصی یک فرد بوده که سیستم آموزشی کشور با این گونه افراد به شدت برخورد می کند همچنین والدین و جامعه نیز چنین رفتاری را نمی پذیرند.

نوع دیگر از کودک آزاری، اذیت و آزار جسمی کودکان در نظام آموزشی کشور است. سال ها قبل این نوع از کودک آزاری به عنوان یکی از شرایط مرسوم کلاسداری شناخته می‌شد و معلمان آزاد بودند با توجه به امکانات در دسترس که عموما خودکار و یا خط کش بود و در نهایت بااستفاده از ضربات دست ، دانش آموزان را تنبیه کنند.

نکته قابل توجه این مسئله بود که این نوع از تنبیه همواره مورد رضایت بسیاری از خانواده ها بود و در راستای به اصطلاح ( آدم شدن ) فرزندشان این امر را ضروری می‌دانستند.

البته با گذشت زمان و بالارفتن سطح آگاهی والدین و جامعه و همچنین پیشرفت آموزشی کشور این نوع از برخوردها در نظام آموزشی منسوخ شد و والدین نیز زمانی که به پیامدهای مخرب این گونه تنبیه ها پی بردند امروزه در مقابل ازار جسمی کودکشان در مدارس بسیار حساس اند و در صورت مشاهده همچین برخوردی علاوه بر برخورد سیستم آموزشی با فرد متخلف، والدین نیز به مراجع قانونی مراجعه می کنند.

اما نوع دیگر از کودک آزاری که شاید به سبب پنهان بودن عواقب و پیامدهای آن، توجه چندانی به آن نشده است کودک آزاری عاطفی در مدارس و نظام آموزشی ما بوده است. توقعات بالای والدین از دانش آموزان، معیارهای اشتباه برای شناسایی پتانسیل های کوکان و سیستم آموزشی بیمار ما، همه و همه در آزار و اذیت روحی و روانی فرزندان این سرزمین نقش دارند.

والدین یا معلمی که دانش آموزی را به دلیل نمره پایین در فلان درس تحقیر می‌کند، مدیر یا ناظمی که دانش آموزی را به دلیل دیر رسیدن به مدرسه در کنار همکلاسی هایش خرد می‌کند و هزاران مورد دیگر از این قبیل رفتارها نشان از وجود نوعی کودک آزاری سیستماتیک در نظام آموزشی کشور دارد. به آن معنی که چون نظام آموزشی ما همواره به دنبال نمره گرایی و در ادامه مدرک گرایی بوده است هر کودکی که نمره ای غیر از " الف " کسب کند باید تحقیر شود، و در همین راستا والدین بدون توجه به پتانسیل های کودک و علاقه او دائما توقع دکتر و مهندس شدن از کودکشان دارند چرا که این توقع را سیستم آموزشی به وجود می‌آورد.

به وجود آمدن مدارس استعدادهای درخشان و تیزهوشان، و جداسازی عده ای از دانش آموزان به عنوان تیزهوش از عده ای دیگر نیز به نوعی کودک آزاری محسوب می شود. در حالی که حداقل ۹ نوع از هوش در دنیا شناخته شده است اما تنها با در نظر گرفتن دو نوع هوش منطقی و زبانی عده ای را تیزهوش و عده ای را کم هوش نام گذاری می کنیم.کودکانی که همواره زیر سیل عظیمی از اطلاعات و تکالیف که عموما نیازی به فراگرفتن آن ندارند محبوس شده اند و گویا از آرامش دوران کودکی و نوجوانی تنها استرس نوشتن تکالیف و امتحانات مختلف را به ارث برده اند.

درست است که اذیت و آزار عاطفی کودکان همچون آزار جسمی و جنسی عواقبش قابل مشاهده بر جسم کودکان نیست اما قطعا تاثیرات مخرب بسیاری بر روح و روان این کودکان دارد که دوره ای بسیار طولانی تر را برای درمان می طلبد .

وقت آن رسیده است همان خانواده ها و نظام آموزشی که در مقابل کودک آزاری های جسمی و جنسی در آموزش و پرورش ما می‌ایستند و به شدت این اعمال را محکوم می کنند حالا در مقابل تخریب روح و روان کودکان این سرزمین نیز قد علم کنند.

کودکانی که امروز پرورش می‌دهیم آینده سازان کشور خواهند بود ....

ارسال مطلب برای صدای معلم

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید